Met hun mysterieuze donkere blikken en woeste baarden praten ze over geometrische vormen en hoe al het leven daaruit is opgebouwd. Ze praten over de mate waarin ze tot hun grote ongenoegen nog niet vrij zijn van hun cravende mind. De rode stip tussen hun wenkbrauwen verraadt hun spirituele aspiratie en accelereert mijn, klaarblijkelijk nog niet verlichte, sensuele mind tot een plezierige staat van opwinding. Ik word aangetrokken tot de devotie waarmee ze hier zijn en die bij mij nog weleens ontbreekt. Want dat is wat Sadhguru me onlangs leerde; elkaars tegenstellingen maakt je tot geliefden, elkaars overeenkomsten tot vijanden. Zo knap ik instanty af op mijn partners onzekerheid, enkel en alleen omdat mijn onzekerheid daardoor wordt gespiegeld en ik daar liever verre, maar dan ook verre van weg blijf.

Maar terug naar deze heren. En eentje in het bijzonder waarmee ik vanavond een bankje onder de sterren mocht delen. Tijdens zijn vervoerende pleidooi over deze in zijn ogen magische plek voel ik de aantrekkingskracht exileren. Voel ik hoe mijn lusten zich ontketenen. Iets wat normaal zou kunnen uitmonden in een zoen of iets wat daarop lijkt. Maar in plaats daarvan laat ik het vrij, hou ik m’n overuur-draaiende speekselaandrijvers ongedeeld, blijf ik bij mezelf en in m’n kracht wat me de stille getuige maakt van een energie-blenderende dans. Niet meer wegvliegend op die roze wolk, maar aanwezig zijn. Hier. Nu. Want het gebeurt recht voor m’n neus. Waar ik bij sta. En ik hoef alleen maar in mijn ruimte te voorzien. Connected met m’n essentie. Grounded in m’n zijn. Het vervult. Het voedt. Het bevredigt.

Controle loslaten, verlangens voelen
En om je in zulke zuivere verbindingen te kunnen hullen, laat je alle verlangens die voortkomen uit controle of willen vasthouden los. En eerlijk is eerlijk; dat is soms uitdagend. Want als iets fijn is, wil je er logischerwijs meer van. Maar zodra je er meer van wilt, vertroebel je de natuurlijke stroom. Dus is het een kwestie van de verlangens tot controle te ervaren zodra ze opkomen, ze te voelen, om er vervolgens niks mee te doen. Er volledig de ruimte aan geven, zonder erop te reageren. En dat is best even wennen voor iemand die altijd gewend is haar gedrag aan te passen zodra zo’n situatie zich voordoet in de hoop haar trofee in de wacht te slepen en die fijne state of being voor de nabije toekomst zeker te stellen.

Want dat blijkt vaak een reden waarom we het fijne gevoel wat we door iemand krijgen, willen vasthouden; het haalt onze even weg uit de realiteit met de verborgen hoop dat happy after after bestaat. Dus proberen we die golf zolang mogelijk te bestieren, zodat die utopische droom ‘alive’ blijft. Maar het is een illusie. Niks of niemand kan jouw leven upgraden of verslechten, wie je ook kiest, welke keuze je ook maakt, het leven zal je altijd datgeen geven wat je nodig hebt, je die uitdagingen voorschotelen die je nodig hebt. Verliefde gevoelens vervagen, verlangens worden uitgewist. En daar heb je weinig zeggenschap over, enkel hoe je er mee omgaat en daarbij niet teveel in hoop te vervallen.

Als ook hier. Want ik merk hoe meer ik kan loslaten, hoe meer er naar me toe komt. Zo klets ik iedere dag met een waaier aan interessante heren, word ik gevoed in m’n kern en uitgedaagd om authentiek te zijn. Om m’n bewegingen niet meer te laten bepalen door de ander, maar me in alle vrijheid volledig te laten zien. En ja, dat behoeft wat oefening, want zonder dat we het weten verstoppen we onszelf, trekt onze mind ons regelmatig weg uit dat utopische omdat we bepaalde delen van onszelf, innerlijk en uiterlijk, nog niet volledig accepteren en dus durven te laten zien. Het is de reden dat de extase nadien vaak bevredigender aanvoelt dan op het moment zelf; je mind vertroebelde het feest. De vertroebeling uit zich in het niet vrij-uit spreken, het niet volledig onszelf zijn en ons dus niet openen, waardoor een gelijkwaardige energie-stroom moeilijk kan ontstaan en die is wel degelijk nodig om een gezonde verbinding te laten ontstaan. To be continued…